مقدمه
تعليم و تربيت، پیوسته يكي از دغدغه‌هاي والدين و نظام آموزشي كشور بوده و هست؛ واژه‌اي كه فرايندي پيچيده را در خود جاي داده و خانواده‌ها و نظام آموزشي مداوم در تلاش‌اند اين فرآيند را با توجه به امكانات و ضروريات آن عصر، بهتر و سريع‌تر به سرمنزل مقصود برسانند.
عصر حاضر كه عصر IT يا همان فناوري اطلاعات و ارتباطات است، مي‌تواند كمك شاياني به اين امر بنمايد. امروزه استفاده فرزندان از رسانه‌ها و فناوري‌هاي اطلاعاتي و ارتباطي اجتناب‌ناپذير بوده كه آسيب‌ها و پيامدهاي آن در شماره‌هاي پيشين مورد بررسي قرار گرفت. در اين جا، قصد داريم که نقش اين فناوري را در خدمت تعليم و تربيت مورد بحث قرار دهیم و تأثیر آن را در بهبود كيفيت تعليم و تربيت و نيز چگونگي نقش خانواده، نظام‌هاي آموزشي و سازمان‌هاي فرهنگي را در اجراي آن بيان نماييم.
از لوازم پيشرفت در عصر فناوري، تربيت نيروي انساني است كه بر عهده نظام آموزش و پرورش يك كشور مي‌باشد. ايران اسلامي نيز به عنوان يك كشور در حال توسعه بايد ابتدا ذخيره قدرتمند و پيشرفته‌اي به نام نيروي انساني داشته باشد تا بتواند اين سير صعودي را طي كرده، به كشوري پيشرفته مبدّل گردد. اين امر ممكن نخواهد شد، مگر در پرتو نظام آموزشي پيشرفته كه گام به گام خود را با دانش نوین مجهز كند. در عصر كنوني ديگر نمي‌توان مدرسه و كلاس را به شكل سنتي كه در زمان گذشته اداره مي‌شد، هدايت نمود. امروزه دانش‌آموزان، معلمان، امكانات، فضاهاي آموزشي و سایر تجهیزات آموزشی تغيير نموده‌اند و به موازات آن‌ها نوع آموزش‌ها نيز بايد تغيير يابد و به فناوري روز مجهز شود. ديگر معلم در كلاس نقش انتقال دهنده اطلاعات را ندارد؛ بلكه بايد به سويي پيش برود كه معلم فقط هدايت‌گر و راهنماي مسير آموزش محسوب شود. تعليم و تربيت سنتي، بر حافظه تأكيد دارد؛ در حالي كه تعليم و تربيت در عصر فناوري اطلاعات و ارتباطات، از دانش‌آموزان انتظار دارد چه بايد بدانند و در كجا دنبال آن باشند و چگونه اطلاعات را ذخيره نمايند.
دنباله در ادامه مطلب
